วรรณกรรมเล่มนี้อ่านได้อย่างเพลิดเพลินเพราะสอดแทรกอารมณ์ขัน อ่านไปยิ้มไป และได้ข้อคิด ฉายภาพความรักความผูกพันระหว่างครูวัยชรากับเด็กนักเรียนบ้านทุ่ง ด้วย “พ่อครูถึก” ครูน้อยวัยใกล้เกษียณเลือกย้ายไปสอนที่โรงเรียนตั้งใหม่กลางทุ่งนาซึ่งได้รับสมญาว่า “โรงเรียนโนนขี้กลิ้ง” เพราะตั้งอยู่บนโนนหรือเนินสูงกลางทุ่งนา เขาทุ่มเทสั่งสอนศิษย์ด้วยจิตวิญญาณครูอย่างเต็มกำลังความสามารถ และเป็นแบบอย่างที่ดีแก่ครูหนุ่มสาวที่ทยอยบรรจุเข้ามาใหม่ พร้อมๆ กับโรงเรียนที่พัฒนาจนเจริญขึ้นเรื่อยๆ แต่พ่อครูก็ยังเป็นขวัญใจของเด็กนักเรียนมากกว่าใครๆ
พวกเขารัก "พ่อครู" เหมือนพ่อ เหมือนปู่ เหมือนตา...ที่มีแต่ความเอื้ออาทรและปรารถนาดีต่อพวกเขาตลอดไป
