“เจ้ามาด้วยความโลภ ด้วยความประสงค์ในทรัพย์แผ่นดิน ซึ่งอยู่สุดเอื้อมสุดวาสนาของเจ้าเราได้เพียรพยายามบอกให้ครั้งแล้วครั้งเล่าให้เจ้ารู้ว่า ทรัพย์แผ่นดินนี้ไม่ใช่ของเอกชนผู้ใดหากเป็นของมนุษยชาติส่วนรวม...
ยุคสมัยที่ผ่านไปนับร้อยนับพันปี ยิ่งเพิ่มความโลภหลงให้แก่จิตใจมนุษย์อย่างน่าอัศจรรย์ต่างคนต่างพยายามมาที่นี่ เพื่อค้นหาทรัพย์แผ่นดินเราเบื่อหน่ายและเอือมระอาต่อความโลภของมนุษย์มานานนักหนาแล้วตั้งแต่นี้ เราจะไม่อดทนอีกต่อไป !”
จินตวีร์ วิวัธน์(จินตนา ปิ่นเฉลียว)
